Ποντιακά κάλαντα της πρωτοχρονιάς

Αν και σε αυτό το μπλογκ  μιλάμε για την Ήπειρο , ας υποδεχτούμε αυτήν την φορά τον νέο χρόνο με κάλαντα από τον Πόντο. Έτσι, για να υπάρχει και πολυφωνία , που έτσι και αλλιώς είναι δεδομένη στην λαϊκή μας παράδοση.

Για όσα δεν θυμάμαι ...

Επειδή έχουν περάσει αρκετές μέρες από το τελευταίο μου ποστ σχετικά με την Μόλιστα σκέφτηκα να γράψω κάτι αυτήν την φορά με αφορμή όχι ένα εξωτερικό γεγονός ή μια πρόσφατη φωτογραφία , αλλά περισσότερο από μνήμες, βιβλία και διηγήσεις άλλων ανθρώπων.

Επειδή ο ίδιος δεν μεγάλωσα στο χωριό, ούτε είχα παιδικές μνήμες από κει...δεν μπορώ να πω πώς ήταν τα πράγματα πριν από 20 ή 30 χρόνια. Πιθανότατα να ήταν όπως είναι και σήμερα, αφού οι μεγάλες ανατροπές έγιναν μάλλον στον Εμφύλιο. Μετά το χωριό ερήμωσε σχεδόν για 25 και πάνω χρόνια. Οι άνθρωποι που είχαν ξενιτευτεί ή βίαια εκτοπιστεί , επέστρεψαν όταν πήραν πια τις συντάξεις τους ή λίγο νωρίτερα.  Όμως για την πρόσφατη ιστορία του τόπου είναι άλλοι πιο αρμόδιοι να μιλήσουν από εμένα.

Η περίοδος που με ιντριγκάρει θα έλεγε περισσότερο απ'όλες είναι πριν από αυτήν την μαύρη σελίδα στην ιστορία του χωριού, δηλαδή από το 1940 και προς τα πίσω. Πριν οι μεγάλες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις φτάσουν στην Μόλιστα.

Το χωριό ανήκε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι  το 1913, οπότε και απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό ταυτόχρονα με την απελευθέρωση της Ηπείρου. Ανήκε στον καζά (διοικητικό κέντρο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) της Κόνιτσας...Σχετικά υπάρχει και ένα βιβλίο που αναφέρεται στην ζωή της Μόλιστας και των γειτονικών χωριών Γανναδιού και Μοναστηρίου.  Πρόκειται για το βιβλίο ενός Γανναδιώτη που έχει κάνει μια αρεκτά σημαντική ιστορική έρευνα πάνω στο θέμα.
Σκοπός μου φυσικά δεν είναι να κάνω διαφήμιση στο βιβλίο ...το οποίο άλλωστε μπορεί να έχει εξαντληθεί , αλλά να αναφέρω την πηγή των όσων θα γράψω. Από μένα πάντως και από την οικογένειά μου δεν υπάρχει κάποιο αρχείο σχετικά με τους προγόνους μου και την ζωή της Μόλιστας. Αυτό οφείλεται μάλλον , όχι στην αδιαφορία των ανθρώπων αυτών , αλλά στις ιδιότυπες συνθήκες που επικράτησαν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Μέσα σε συνθήκες βίας και εκτάκτου ανάγκης μάλλον το να κρατήσεις αρχείο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει κάποιον.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλες πηγές. Χθες εντελώς τυχαία έλαβα ένα μήνυμα από κάποιον άνθρωπο που ζει σήμερα στην Αγγλία και έλκει την καταγωγή του από το Παλαιοσέλλι Ιωαννίνων. Μου ζήτησε κάποιες πληροφορίες και άλλο υλικό και προσφέρθηκα να βοηθήσω. Επιπλέον μου επιβεβαίωσε αυτό που ήδη γνώριζα και φοβόμουν..ότι δηλαδή και στην δική του οικογένεια τα αρχεία καταστράφηκαν - κάτω απο την πυρπόληση του χωριού από τους Γερμανούς στην κατοχή.
Οι άνθρωποι προφανώς κοιτούσαν πως να σώσουν την ζωή τους πρώτιστα ....οι φωτογραφίες και τα αρχεία θα ήταν σε τέτοιες στιγμές αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα. 
Το μόνο που είχα βρει κάποια στιγμή και ανήκε όμως σε άλλη οικογένεια του Γανναδιού ήταν ένα προικοσύμφωνο για τον γάμο μιας Γανναδιώτισας και ενός Στρατσιανίτη , όπου καθορίζονταν με λεπτομέρεια τα δικαιώματα και οι σχέσεις των εμπλεκόμενων.
Για όλα αυτά όμως χρειάζεται να μιλήσουμε αναλυτικά ...Θα επανέλθω.

πηγή φωτογραφίας: Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

Ζητείται μάστορας και ας είναι και από Βαρκελώνη....

 

Στην πιο πρόσφατη εθνική επέτειο και εκμεταλλευόμενοι τις αργίες βρεθήκαμε για μια ακόμα φορά στην Μόλιστα. Με σκοπό περισσότερο να χαλαρώσουμε και να ξεφύγουμε από την καθημερινόητα της πόλης, αλλά και για να δούμε και το σπίτι μετά τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου, μιας και περάσαμε καινούργιες κάνουλες (κοινώς λούκια) και θέλαμε να κάνουμε έναν τελικό έλεγχο για διαρροές και υγρασίες.  Μείναμε συνολικά γύρω στις τρεις μέρες , όχι και πολύ ...το σπίτι δεν έχει θέρμανση και βρίσκεται ακόμα υπό επισκευή. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει να μένουμε , όποτε πάμε ,  μιας και δεν μένουμε μόνιμα ...Οι εργασίες που πρέπει να γίνουνε είναι πολλές και ποικίλλες. Πρώτα απ΄όλα το τζάκι που βλέπετε πρέπει να καθαριστεί εξωτερικά (ήδη έχω κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια) για να φύγουν κάτι παλιά πλαστικά χρώματα κολλημένα πάνω στην πέτρα και να μπούν και οι διακοσμητικές πλάκες που είναι απαραίτητες από πάνω για να ομορφύνει. Προς το παρόν το καίμε και αυτήν την φορά ιδίως το μπουμπουνίσαμε τόσο που σκάσαμε από την ζέστη.

Υπάρει βέβαια και μια σόμπα στην κουζίνα ...που κρατά σε ικανοποιητική θερμοκρασία τον χώρο και μάλλον θα βολευτούμε με αυτήν και στο μέλλον. Οι άλλοι χώροι του σπιτιού δεν έχουν θέρμανση ακόμα , αλλά κάτι τέτοιο είναι συνηθισμένο στα χωριά. Το πολύ πολύ σκέφτομαι να βάλω άλλη μια σόμπα στην σάλλα του πάνω ορόφου.
Στον χώρο της κουζίνας πρέπει να μπει το ταβάνι και να γίνουν τα ντουλαπάκια. Είναι μάλλον θέμα χρόνου και όχι τόσο χρημάτων.

Μετά είναι τα πατώματα που πρέπει να ξαναφτιαχτούν στον προθάλαμο , αλλά και στον πάνω όροφο. Η εσωτερική ξύλινη σκάλα είναι σε καλή κατάσταση αλλά θα χρειάζεται ένα καλό και περιποιημένο βάψιμο.

Μένουν τέλος τα ταβάνια :

το συγκεκριμένο χρονολογείται από την εποχή που χτίστηκε το σπίτι,  κάπου λίγο πριν ή μετά το 1913.  Το σχέδιο του (βλ. αυτό από τα αριστερά), θεωρώ ότι είναι καταπληκτικό, αλλά χρειάζεται  να γίνει μια επισταμένη συντήρηση γιατί έχει πάρει κάπως. Η αλήθεια είναι πως ρωτήσαμε και βρήκαμε έναν μάστορα που ασχολείται με τις εργασίες αυτές...και μάλιστα ήρθε και είδε την δουλειά. Με την ευκαιρία λοιπόν της παρουσίας μας εκεί τον πήραμε τηλέφωνο για να μας δώσει προσφορά και εφόσον συμφωνούσαμε να του αφήσουμε τα κλειδιά του σπιτιού.

Στάθηκε αδύνατο να τον πετύχουμε παρά τις επανειλλημένες κλήσεις μας στο κινητό του ....Στην Κόνιτσα που πήγαμε για να τροχίσουμε την αλυσίδα από το αλυσοπρίονο προσπαθήσαμε και πάλι να τον αναζητήσουμε ρωτώντας που βρίσκεται ....ούτε όμως ο ίδιος ο μαγαζάτορας κατάφετε να τον εντοπίσει αν και προσφέρθηκε φιλότιμα. Μάθαμε όμως ότι είναι καλά και έτσι δεν ανησυχούμε γι΄αυτόν..(μάλλον θα πρέπει να ψάξουμε για άλλον). Ας είναι και από Βαρκελώνη που λέει ο λόγος.

Ως φαίνεται, υπάρχουν μια σειρά από ιδιότυποι κανόνες στην αγορά της Κόνιτσας , πράγμα που το συναντάς μόνο σε μικρά μέρη (και όχι σε όλα ) της Ελλάδος ...Έτσι περνώντας Σάββατο μέρα από κει με προορισμό το χωριό , διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι το ψωμί είχε εξαντληθεί σε όλους τους φούρνους γύρω στις 12 ...κινδυνεύσαμε να μείνουμε άψωμοι για όλο το τριήμερο. Ευτυχώς βρέθηκε τελικά μια φρατζόλα σε ένα πρατήριο άρτου  πιο κάτω.

Στην μικρή αυτή πόλη υπάρχει μια χαρακτηριστική χαλαρότητα που οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι η κίνηση και ο τζίρος είναι δεδομένος και βαίνει μειούμενος , αφού η περιοχή φθίνει πληθυσμιακά και επομένως και οικονομικά. Οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο να αγχώνονται ...ότι είναι να γίνει , θα γίνει έτσι κι αλλιώς ...κι αν βαρεθούν να περιμένουν τον επόμενο πελάτη , που μπορεί να μην φανεί τέλος τέλος ...το πατάν και έναν κλείδωμα και πάνε να πιούν κάνα τσίπουρο.

Κατά τ΄άλλα τα περάσαμε ήσυχα χουχουλιάζοντας μπροστά στο τζάκι , ψήνοντας παϊδάκια και κάστανα και πίνοντας άφθονο κρασί που είχαμε πάρει από την Κόνιτσα...ένας ντόπιος που μας έδωσε ένα μπουκάλι κόκκινο από το περσινό, αποδείχτηκε ξινισμένο (το κράτησα να το κάνω ξύδι). Τα απογεύματα πηγαίναμε στο καφενείο όπου συγκεντρώνονταν και οι κυνηγοί που επιδίδονται στο θεάρεστο έργο να εξαφανίσουν ότι είδος πανίδας έχει απομείνει ...το να συζητά κανείς μαζί τους εν τέλει θεωρώ ότι είναι μάταιο. Άντε να αποδείξεις ότι ο τροφοσυλλέκτης κυνηγός ανήκει σε μια άλλη εποχή που έχει παρέλθει χωρίς επιστροφή...ότι πολλά είδη της άγριας πανίδας είναι υπό εξαφάνιση και ότι αν συμβεί αυτό θα είναι καταστροφικό και για μας τους ανθρώπους...Είναι σαν να χτυπάς στου κουφού την πόρτα...

Στο καφενείο βρήκα αναρτημένο έναν πίνακα  !!!!!!! Είναι η απεικόνιση του Γανναδιού έτσι όπως φαίνεται στο έμπα του χωριού.....Τον φωτογράφησα και τώρα σκέφτομαι να ζητήσω την άδεια από τον δημιουργό του για να  το ανεβάσω εδώ ...το έργο θυμίζει απόπειρες πριμιτίφ ζωγράφων  με μια τεχνοτροπία νατουραλιστική. Αν και δεν είμαι ο πιο  κατάλληλος  να μιλώ για την τέχνη, εντούτοις  εκτιμώ την προσπάθεια ανθρώπων που δεν το βάζουν κάτω και σε πείσμα των καταστάσεων επιμένουν να δημιουργούν και να προσφέρουν ....Αλλά για τον συγκεκριμένο άνθρωπο ελπίζω να μιλήσω μια άλλη φορά....

Αυτάρκεια

Τα τελευταία 40,  ίσως και περισσότερα χρόνια,  συντελείται μια εκ βάθρων ανατροπή στις καταναλωτικές συνήθειες των ανθρώπων που είναι χωρίς προηγούμενο όσον αφορά την ανθρώπινη ιστορία. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι ότι ο Έλληνας ( και όχι μόνον) έχει καταστεί ένας καταναλωτής που το βασικό του πρόβλημα είναι να συνεχίσει να καταναλώνει. Δεν συζητά κανένας πια για παραγωγή και σε ποιούς τομείς ενδεχομένως θα μπορούσε η Ελλάδα να αναπτύξει μια ισχυρή παραγωγική βάση. Το όλο πρόβλημα εντοπίζεται στην αμείωτη σε ρυθμούς κατανάλωση ....έλα μου όμως που στην λιανική πώληση  εμφανίζονται όλο και περισσότερο οι πολυεθνικοί κολοσσοί και στίβουν στην κυριολεξία και το τελευταίο ευρώ του δεινοπαθούντος και στενάζοντος υπό τα δάνεια έλληνος.

Καταναλώστε μέχρις εσχάτων και χωρίς σκέψη ήταν το βασικό σύνθημα που κυριαρχούσε μέχρι την οικονομική κρίση. Φάτε, πιείτε, άλλαξτε ρούχα , έπιπλα, συσκευές και πηγαίνετε  διακοπές έστω και με δανεικά ήταν η αδιάκοπη καραμέλλα που μας πιπιλούσε χρόνια το μυαλό, υποσχόμενη μια ευτυχία χωρίς όρια και προϋποθέσεις.

Σήμερα , μετά την κρίση, ξέρουμε όλοι που οδήγησε αυτή η καταναλωτική ευωχία της δανεικής ζωής  και των τραπεζικών ανοιγμάτων. Η καταρεύση του συστήματος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δημιούργησε παρενέργειες στην ψωροκώσταινα , με αποτέλεσμα αυτός που μέχρι πρότινος σε ενοχλούσε μεσημεριάτικα για να σε φορτώσει με ένα δανειάκι, να κλείσει την στρόφιγγα, αλλά και το τηλέφωνο.

Η κατάσταση, με τους εμπόρους των εθνών ανησυχούντες φάνηκε έκρυθμος. Το ''καταναλώστε'' σταμάτησε να ακούγεται...Άρχισαν πάλι φωνές περί λιτότητος ....Οι ιθαγενείς προς στιγμήν έδειξαν να τα χάνουν. Το σκάφος έδειχνε να μπατάρει.

Κάποιος λογικός έπρεπε να μας εξηγήσει ότι για να καταναλώσεις πρέπει πρώτα να παράγεις. Έτσι γινόταν και θα συνεχίσει να γίνεται. Ή όπως το λέει όχι και τόσο κομψά μια ρώσικη παροιμία ότι  ''για να φας ψάρι πρέπει να βρέξεις τον κώλο σου''. Δεν γίνεται να τα ΄χεις όλα βρε αδερφέ.

Θυμήθηκα τότε τις αφηγήσεις των παλαιότερων στην Μόλιστα. Αν και σχετικά άγονος τόπος και με μικρές δυνατότητες,  η αγροτική οικονομία ήταν στο έπακρο αναπτυγμένη.  Από αυτά που το κάθε νοικοκυριό παρήγαγε στην θερινή περίοδο του χρόνου , έπρεπε να τραφεί τον χειμώνα.  Οι αγορές αγαθών ήταν περιορισμένες.
Το κάθε σπίτι είχε στην αυλή του 6 με  7 κατσίκες και υπήρχε επαγγελματίας βοσκός που έπαιρνε τα ζώα το πρωί και τα επέστρεφε το απόγευμα. Τα βοσκούσε μόνο....για το άρμεγμα έκανε κουμάντο το κάθε νοικοκυριό ξεχωριστά. Το γάλα αυτό επαρκούσε και για το τυρί της χρονιάς , όπως και τα προϊόντα των κήπων (φασόλια, φακές , φρούτα , μήλα , καρύδια, κάστανα κλπ) που επιμελώς αποθηκεύονταν στα κατώγια για όλο το χρόνο. Για κρασί και τσίπουρο ο τόπος ήταν γεμάτος με αμπέλια μέχρι κάτω τον Σαραντάπορο. Σιτάρι δεν είχε η Μόλιστα (μια αμελητέα παραγωγή , γιατί υπήρχαν τα αλώνια και ο μύλος) και το περισσότερο ερχόταν από τους σιτέμπορους. Αλλά και εκεί οι προμήθειες γινόταν μια φορά για όλο το χρόνο.

Η οικονομία της περιοχής δεν ήταν ιδιαίτερα εκχρηματισμένη. Επικρατούσαν  περισσότερο οι ανταλλαγές. Το κυριώτερο μέσο ανταλλαγής που λειτουργούσε ως ισοδύναμο του χρήματος ήταν το τσίπουρο που παράγονταν άφθονο στην περιοχή και μπορούσε να φυλαχτεί για μεγάλα διαστήματα χωρίς προβλήματα αλλοίωσης. Χρησιμοποιούνταν για ανταλλαγή με λάδι ή άλλα προϊόντα. Ακόμα και σήμερα αν συγκρίνεις τις τιμές αυτές (δηλαδή τσίπουρο προς ελαιόλαδο είναι ένα προς ένα πάνω κάτω , ανάλογα και με τις ποιότητες).  
Οι άνθρωποι που ζούσαν στο πλαίσιο της αγροτικής οικονομίας δεν είχαν ιδιαίτερες ανησυχίες , αφού το κελάρι ήταν γεμάτο με τρόφιμα , και δεν υπήρχε τηλεόραση που να τους πει τι να φοβούνται , τι να κάνουν και κυρίως τι να ψωνίσουν. Το άγχος ήταν άγνωστη λέξη , ενώ οι χαρές και τα πανηγύρια ήταν σχεδόν σε καθημερινή διάταξη ....και γενικώς δεν έχαναν καμία ευκαιρία για να γλεντήσουν.
Βέβαια η άλλη πλευρά της ειδυλλιακής αυτής εικόνας ήταν η ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν από τα στενά αυτά πλαίσια και να αναζητήσουν διεξόδους μέσα από την μετανάστευση. Έτσι το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών είχε πάρει το δρόμο της ξενιτιάς. Η επιστροφές τους έχουν μείνει στην μνήμη ως παροιμιώδεις, αφού συνοδεύονταν από ξεφαντώματα και νέες ευκαιρίες για γλέντια με όργανα και τσιμπούσια μέχρι πρωίας. Οι Μολιστινοί που μέναν πάνω από 3 μήνες μέχρι  να ξαναφύγουν , κρεμούσαν στα  τσιγκέλια τα σφαχτά και  γεμίζαν τα κελλάρια τους με κάθε λογής λιχουδιές. Η κατάσταση της ευωχίας και του γλεντιού κρατούσε μέχρι την ημέρα της αναχώρησης.
Τα εμβάσματα που έφερναν από τις μεγάλες πόλεις που ήταν εγκατεστημένοι ήτανε αποκλειστικά σχεδόν σε χρυσές λίρες και προορίζονταν  για επενδυτικές δαπάνες, πάντα όμως στην ευρύτερη περιοχή του χωριού τους.  Κυρίως σε ακίνητα , δηλαδή για την αγορά χωραφιού ή οιοπέδου ή την ανέγερση κατοικίας. Καταναλωτικές ανάγκες , με την σημερινή έννοια δεν υπήρχαν. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεων επενδύονταν.
Τα ωραιότερα κτίρια (δείτε εδώ)   της Μόλιστας και του Γανναδιού  ήταν δημιουργήματα αυτής της νοοτροπίας.
Σήμερα πάλι ξοδεύουμε και ξοδευόμαστε μέσα από την κατανάλωση. Πολλές φορές έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτήν μπορούμε να αναπληρώσουμε αξίες , αισθητική ή την χαμένη μας πνευματικότητα. Μήπως τελικά αυτό που σήμερα ονομάζουμε οικονομική κρίση δεν είναι παρά μια ευκαιρία να δούμε με ένα διαφορετικό μάτι τον κόσμο και να καταλάβουμε τις πραγματικές μας ανάγκες;...ρωτάω μήπως;

Πηγή εικόνας  από : https://galadarling.com/article/i-cant-stop-shopping-help-me

Ερείπια ....και όχι κοπριές.

Σύντροφοι συνμπογκεράδες και συντρόφισσες ...η κατάτμηση της ιδιοκτησίας σε έπακρον βαθμόν στα χωριά της Μολίστης οδήγησε εις την σταδιακήν της απαξίωση. Συνήθως το γεγονός αυτό , που φαίνεται ως μια αδυναμία τακτοποίησης κληρονομικών υποθέσεων, αντλεί την αιτία του περισσότερο από  φυλογενετικούς παράγοντες. Προτιμώ να πέσει λέει ο άλλος, παρά να το φάει ο διπλανός μου, και κατά πάσα πιθανότητα κοντινός συγγενής.

Πολλά είναι τα σπίτια σε αυτήν την κατάσταση , που έτσι και αλλιώς δεν οδηγεί πουθενά. Το να κάνεις ζημία ή να στέκεσαι εμπόδιο απλώς και μόνον στην εξέλιξη των πραγμάτων, δεν αποτελεί μια δυστροπία αλλά και κύριο χαρακτηριστικό της βλακείας. Διότι το μόνον που ζητάς είναι να  βλάψεις κάποιον χωρίς ταυτόχρονα να κερδίζεις τίποτε  ο ίδιος. Και ως γνωστόν η βλακεία πέρα από επιβλαβής είναι και ανίκητη.

Στην περίπτωση μου μπορώ να θεωρήσω ότι έχω σταθεί τυχερός , αφού ο παππούς μου δεν είχε αδέρφια και έκανε μόνο ένα παιδί ( δεν πρόλαβε ο δόλιος να ξαναδεί την γυναίκα του ...αλλά αυτά θα τα εξιστορήσω κάποια στιγμή αναλυτικά) ...τον πατέρα μου. Έτσι το σπίτι δεν τεμαχίστηκε σε 42 μεράδια και αν και το βρήκαμε σε κακή κατάσταση ήταν κάτι δικό μας και δεν είχαμε πάρε δώσε με τα κληρονομικά.

Η μοίρα πολλών σπιτιών με κληρονομικές διαφορές είναι όπως αυτού  στην φωτογραφία, που βρίσκεται σε κάποιο άλλο χωριό.  Δεν αναφέρω φυσικά ποιό είναι , γιατί δεν γνωρίζω και δεν έχει  ιδιαίτερη σημασία να μάθω.  Οι συντηρήσεις και  οι επισκευές αναντίρρητα κοστίζουν , τόσο σε χρήματα όσο και σε χρόνο (και ίσως και κάποιες σουβλιές στο στομάχι). Εν τούτοις όλα διορθώνονται αν θέλεις να παραμένεις για 20 ημέρες ετησίως στο βουνό και να κοιτάς που και που προς τον Γράμμο ή το Καμινίκ...να κάθεσαι κάτω από τον Πλάτανο και να ξεδίνεις στα κλαρίνα τον 15αύγουστο. Βέβαια , σου βγαίνει λίγο ακριβά σε σχέση με το να έκλεινες δωμάτιο σε κάποιον τουριστικό προορισμό, αλλά όπως είπε και ένας Κονιτσιώτης μια φορά : "Τη θέα την πληρώνεις...". 

Αν προσθέσεις και τον ΕΝΦΙΑ που μας προέκυψε εσχάτως, τότε το πράγμα αρχίζει και χειροτερεύει.

Δεν είναι άλλωστε λόγοι οικονομικών υπολογισμών που είμαστε εκεί...για τις λίγες μέρες που είμαστε κάθε χρόνο. 

Προκύπτει επομένως το ερώτημα - κρίσιμο κατά την ταπεινή μου γνώμη - ...γιατί είμαστε εκεί; Ή γιατί είμαστε εκεί ακόμα; Εξ΄όσων γνωρίζω κανένας από αυτούς που είμαστε εκεί πάνω - για να μην πω την έκφραση μεταξύ των συγχωριανών που είναι ανευ νοήματος- δεν απάντα μέχρι σήμερα σε αυτό το ερώτημα. Κι επειδή η απάντηση δεν είναι απλή ..θα προτιμούσα να επιχειρήσω αυτού του είδους την προσπάθεια σε ένα από τα επόμενα πόστ.

Τελειώνω με μια φράση ενός γνωστού μου  από το χωριό, όπου σε  συζήτηση - κοινωνική κριτική ή κουτσομπολιό - όπως θέλετε πείτε το ..μου είπε το εξής :

- Ποιοί ; Αυτοί ...είναι ερείπια!! Δεν είναι ούτε κοπριές , γιατί η κοπριά είναι κάτι χρήσιμο και μπορείς να την βάλεις στον κήπο σου. Ενώ τα ερείπια δεν είναι για τίποτε, παρά μόνον να φυλάγεσαι μην πέσουνε και  σε πλακώσουν...

Τα συμπεράσματα αγαπητοί μου συμπλογκοσφαιρισταί δικά σας .....

Facebookπληξία και στην Μόλιστα.

Κάποιοι έχοντας ανακαλύψει την Μόλιστα από περιοδικά ποικίλλης ύλης και τουριστικών καταλυμμάτων προέβησαν στην ελευθέραν κατά τ΄άλλα πράξη σύμπηξης Ομάδας στο Φατσοβιβλίο με αμφιλεγόμενους σκοπούς και προθέσεις. Και είναι μεν γεγονός αναμφισβήτητο ότι η επικοινωνία είναι πράγμα καλό και άγιο καθώς και η ανταλλαγή ιδεών , φωτογραφιών και προτάσεων του τύπου να γράψουμε την ιστορία...τίνος άραγε; Του Αλή Πασά , του ΕΑΜ - ΕΛΛΑΣ , ή των τελευταίων τριάντα χρόνων που δεν βλέπουμε  τίποτε εχτός από βόλτα , χάμψα , κακά και νάνι. Και είναι καλό ο τουρισμός αναμφισβήτητα και οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών ξενοδοχειακού τύπου , δηλαδή προώθησης ενός προϊοντός που άλλος παράγει εντωμεταξύ , υπό την προϋπόθεση πάντα ότι ο αλβανός θα συνέχισει να έρχεται στα χωριουδάκια για να κουβαλά τις πέτρες και να ξεχορταριάζει τους κήπους.

Μέχρις εδώ καλώς. Και αν μεν σκοπός μας είναι να κάνουμε δημόσιες σχέσεις , εκδρομάς και μάσες χάψες , μέχρις εδώ καλός και άγιος είναι ο σκοπός μας. Εσύ τι θέλεις και μιλάς δηλαδή και τι γυρεύεις;

Έλα ντε...Αυτό που θέλω είναι να ξεφύγω από την επαρχιακή λογική και νοοτροπία του ανθρώπου κοιτάτε να δείτε τι κάνω. Αν όμως η εν λόγω ομαδούλα προϋπήρχε με την λογική του περνάμε καλά και πέρα βρέχει και ποιός ξέρει ίσως να βρούμε και σπόνσορα ...ποιός ο λόγος να ενταχθεί ως κλειστό κλαμπ στο φατσοβιβλίο;

Εκτός και εάν η Μόλιστα έχει γίνει ένα ελκυστικό προϊόν για μια σειρά καταναλωτών των πόλεων που θέλουν πλέον να μάθουν στους νεοσσούς τους πώς γκαρίζει ο γαίδαρος και από που κατουρά η κατσίκα. Ατύχησαν να τους πείτε γιατί ούτε από αυτά έχουμε πλέον!!!

Σαφώς δικαίωμα του καθενός είναι να εκφράζεται όπως θέλει , αλλά και δικό μου δικαίωμα πάλι είναι να πω την γνώμη μου για το είδος αυτό της έκφρασης.

Απόγευμα στο Μοναστήρι

P9020482, originally uploaded by glavkos.

Απογευματινή ηρεμία και εναλλαγές χρωμάτων , ενώ μικραίνει η μέρα ...κάπου εκεί στις αρχές Σεπτέμβρη.

Εκλογές ή τσίπουρα

Κάνοντας chat με ένα γνωστό από τα χωριά μας με ρώτησε ...
-Θα πας να ψηφίσεις στις εκλογές ;
Μάλλον όχι του απάντησα ...
-Ποιός τρέχει τώρα εκεί πάνω για την ψήφο;
Δεν είμαι σίγουρος καθόλου πλέον αν η πολιτική μπορεί να αποτελέσει λύση στα προβλήματα των ανθρώπων ή αν εκείνα που η ίδια η πολιτική δημιουργεί με την σημερινή της μορφή δεν είναι περισσότερα και σοβαρότερα από αυτά που δεν λύνει τελικά. Και τέλος - τέλος εαν όλα αυτά έχουν καμία σχέση με την πραγματική ευτυχία των ανθρώπων, με το αληθινό βίωμα εκείνων που ζούνε το αυθεντικό παρόν σε σχέση με τις ανέσεις και τα ψευτοπροβλήματα της καθημερινής ζωής των περισσοτέρων μας.
-Γίναν τα σταφύλια κύρα Άννα ...τι κάθεται ο γιός σου εκεί στην Λάρισα και περιμένει; Ψυρίζει την μαϊμού; ...Ναι , να έρθει εδώ να βγάλουμε τα τσίπουρα....
-Μωρέ και τι να τα κάνει Κυρ Νίκο , αφού δεν πίνει τώρα ...το έκοψε.

Έλεγε αλήθεια. Γιατί μου συνέβη και αυτό (δεν λέω το κακό). Απλώς μου συνέβη μετά από χρόνια συνεχόμενης επαφής με το αλκοόλ....
-Να το κρατήσει για εντριβές τον χειμώνα....
Ο διάλογος αυτός , που τον ακούω ως τρίτος , όσο βασανιστικότερος είναι τόσο μακροσκελέστερος γίνεται. Και άντε να τους πεις ξανά (για μυριοστή φορά) ...τι θέλετε και ασχολείστε μαζί μου, αν θα βάλω τσίπουρα ή αν θα μαζέψω τα καρύδια ή τα κάστανα του Αγίου Δημητρίου ..κι αν θα πάω στον Άγιο Ταξιάρχη ή στον Άγιο Αθανάσιο στο Μποτσυφάρι με τα ωραία τέμπλα. Αφού παππάς ο ίδιος είναι κάθε φορά (εκείνος ο γιός του τσαγκάρη). Κι άντε να διαβάσουμε το ''Αι γενεαί πάσαι'' , κι άιντε και το διαβάσαμε για 1000001 φορά ...άλλαξε τίποτε; Γιατί ο Μπάρμπας θα κάθεται και πάλι κάτω από την κληματαριά και θα παίζει την 17η κατά σειρά παρτίδα τάβλι ...ίσαμε να κλείσει κάνα εξάωρο. Είναι προφεσόρος λέει σε αυτό και έχει και μαθητές. Κατεβαίνει κάθε Πέμπτη εκεί στην Κόνιτσα και πιάνει το πάνω το καφενείο που έχει θέα. Εκεί κυριολεκτικά ξεχαρμανιάζει με την Αστρέχα και την Γκαμήλα να τον κοιτάζουν με απορία. Ακόμα και τα βουνά θα τον βαρεθούνε ...αλλά εκείνος δεν θα φύγει αν δεν κερδίσει και τους 7 αντιπάλους του και όσους άλλους τολμήσουν να αναμετρηθούν μαζί του.

Αυτά τα ολίγα - για να απολαύσετε και εσεις μιαν εικόνα χαλαρότητας και ξενοιασιάς ενός κόσμου που χάνεται σιγά σιγά .....κι ίσως σε ένα μέλλον όχι και τόσο μακρυνό θα πρέπει να τον ανακαλύψουμε και πάλι.
Τι θα ψηφίσουμε ; Τα τσίπουρα, τί άλλο ...κάπου εκεί στις αρχές Οκτώβρη θα πατήσουμε τα σταφύλια και θα βάλουμε τον μούστο στα βαρέλια για να βράσει. Κι ας τους άλλους να βράσουν στο ζουμί τους....Γιατί το τσίπουρο δεν χάνει με τίποτε ...το πολύ πολύ να γίνει εντριβή ή και κάνα πόντσι. Αλίμονο στις κούφιες φιλοδοξίες. 

Ιστορίες για γέλια και για κλάματα

Εκειπάνω, σε ένα χωριό στην περιοχή μας, ανάμεσα στους άλλους μετανάστες ήταν και ένας Αλβανός εργάτης γύρω στα 50 , με ευγενική φυσιογνωμία, που τον φωνάζαμε Φάνη (τα πραγματικά τους ονόματα δεν τα γνωρίζαμε, γιατί ήταν μουσουλμάνοι και τα κρύβαν).  Ο Φάνης κυρίως ασχολούνταν με βοηθητικές δουλειές και ότι του δίναν οι άλλοι συμπατριώτες του που είχαν τα συνεργεία. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ήταν οι άλλοι που κλείναν την δουλειά και παίρναν και μια προμήθεια από την αμοιβή του Φάνη. Ή ακόμα χειρότερα , παίρναν οι ίδιοι την αμοιβή και έδιναν κάτι και στον Φάνη.

Ο κακομοίρης δεν ήξερε ούτε να μιλήσει και προσπαθούσε να συννενοηθεί κάνοντας νεύματα και χειρονομίες. Με τα πόδια ερχόταν από τα σύνορα και με τα πόδια έφευγε πάλι.

Έφερε και την γυναίκα του κάποια στιγμή ...ένα πλάσμα ασουλούπωτο που έμοιαζε να έχει βγει από τον κόσμο των Χόμπιτ. Εκείνη πήγαινε για να καθαρίζει τα σπίτια και να βοηθάει σε διάφορες άλλες δουλειές , ότι έβρισκε δηλαδή. Έμεναν και οι δυό τους σε μια αποθήκη πάνω στο σχολείο, ένα βρώμικο δωμάτιο χωρίς νερό και τουαλέτα.

Στους άλλους μετανάστες που ήταν όμως της κλίκας (το λένε και μάγκα στα αλβανικά) που έπαιρναν τις δουλειές στο χωριό οι ντόπιοι είχαν παραχωρήσει ένα από τα κοινοτικά διαμερίσματα του πολιτιστικού συλλόγου.
Κι έτσι κυλούσε όμορφα και ήρεμα η ζωή στην όμοφη επαρχία μας....Πέρασαν μέρες.

Κάποια στιγμή πήρα τηλέφωνο τον μπάρμπα να ρωτήσω τι γίνεται εκεί πάνω ....
- Τα έμαθες ; μου είπε ..
- Τί να μάθω ; ρώτησα και εγώ απορημένος ...
- Του Φάνη του έφυγε η γυναίκα ...την πούλησαν οι άλλοι - πήραν μια προμήθεια δηλαδή - για να φροντίζει έναν παππού στο διπλανό χωριό. Τα κανονίσαν μεταξύ τους , έψησαν και αυτήν και έμεινε ο Φάνης στην απέξω.
- Καλά και πως έγινε ....έκανα να ρωτήσω εγώ ...
- Πώς να γίνει ...τα ίδια θα λέμε. Την παζάρεψαν αυτά τα κοπρόσκυλα και την έδωσαν στον γέρο να τον φροντίζει. Την είδε και ο γιός του εκεί που ήταν γεροντοπαλίκαρο  και βολεύτηκαν όλοι τους οικογενειακώς. Αυτήν την σουλουπώσαν κιόλας ...της φόρεσαν καινούργια ρούχαν , έφτιαξε και το μαλλί της στο κομμωτήριο στην Κόνιτσα κι άλλο που δεν ήθελε και εκείνη.
- Κι ο Φάνης τι απέγινε;

- Πήγε μαζί με τους άλλους να την πάρει πίσω , γιατί την ζήτησε κάποιος άλλος για δουλειά στο χωριό ...αλλά τους κυνήγησαν εκείνοι εκεί και η γυναίκα του του είπε ...
-Γιατί ήρθες; Σε κάλεσε κανένας; Έπρεπε να τηλεφωνήσεις πρώτα..!!!
Κι όπως ήταν τον βούτηξαν τα αφεντικά της γυναίκας του μαζί με τους άλλους Αλβανούς και τον πήγαν μέχρι το τελωνείο στα σύνορα , γιατί δεν είχε και χαρτιά ο δόλιος ο Φάνης. Είχαν και μεγάλα παιδιά με την λεγάμενη που μένανε , λέει , κάπου στην Θεσσαλονίκη.

Ήσυχη και γραφική δείχνει η ζωή στην επαρχία μας ...αν σηκώσει κανείς όμως το πέπλο της ειδυλλιακής εικόνας της φύσης με τα προβατάκια θα ξεπροβάλλουν από πίσω τα θηρία με τα μάτια τους να γυαλίζουν μέσα στο σκοτάδι.....Τον Φάνη δεν τον ξαναείδαμε από τότε. Κάτι άκουσα για αυτόν ότι του είχε λασκάρει κάπως και έφυγε για το χωριό του στην Αλβανία.

φωτογραφία: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Laugh.JPG (διανέμεται υπό τους όρους της Άδειας Ελεύθερης Τεκμηρίωσης GNU).

Fox Glacier, Νέα Ζηλανδία

Fox Glacier, New Zealand, première mise en ligne par locationindependent.

Αγαπητοί μου φίλοι...μια και δεν είμαστε τοπικιστές , ιδού μια φωτό από παγετώνα στην Νέα Ζηλανδία. Ωραίες οι ομορφιές της χώρας μας, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω , όπως και να το κάνουμε...

Το Γκόλιο

049, originally uploaded by glavkos.

Όψη από το Γκόλιο όπως φαίνεται από το Μοναστήρι Ιωαννίνων

Να και κάτι κορόμηλα να...με το συμπάθειο

Μου έφαγε τα αυτιά αυτός ο Μπάρμπας ...
-Έχει κάτι κορόμηλα πολύ ωραία , αν έρθεις , θα σου δώσω μια τσάντα να πάρεις να φάνε και οι δικοί σου....Εσείς δεν έχετε τέτοια εκεί
- Εντάξει , έλεγα εγώ ...τι άλλο να πώ ...

Με τα πολλά όταν πήγα στο χωριό , όντως ήταν κάτι κορόμηλα (γνωστά και ως μπούρνα στην τοπική διάλεκτο) γεμάτα γεμάτα και γινόταν κόκκινα σαν δαμάσκηνα. Σκέφτηκαμε μια χρονιά να πάρουμε ένα μικρό καζάνι για να τα αποστάξουμε.....Τελικά τα έφαγε το χώμα...
Παραέχουμε γίνει καταναλωτικά αφασιακοί που δεν απλώνουμε καν το χέρι να μαζέψουμε τους καρπούς ..αν ήταν δυνατόν να μας δίνουν και την τροφή μασημένη.
Τελικά σκαρφάλωσα πάνω στον τοίχο και μάζεψα μια τσάντα γεμάτη γεμάτη ...δοκίμασα και κάνα δυό αλλά μου φάνηκαν ξυνά.
Αν κάποτε περάσετε απο τα ορεινά της Ηπείρου λοιπόν , να το έχετε υπόψη σας κάπου εκεί στα μέσα του Ιούλη ή και αργότερα , θυμηθήτε να μαζέψετε και εσείς μια τσαντούλα κορόμηλα έτσι για ξυνηθείτε (κατά το γλυκαθείτε)...Αν πάλι δεν μπορείτε όλο και κάποιος πρόθυμος ντόπιος θα σας βοηθήσει ...
Καλά κορόμηλα λοιπόν και καλή Παναγιά

Ο Λάκης

Ο Λάκης δεν είναι άνθρωπος....είναι ένας γκρίζος γάτος στο Μοναστήρι, ένα χωριό δίπλα στην Μόλιστα, που βρήκε καταφύγιο στην αυλή του Μπάρμπα. Τον κάνει πολύ χάζι τον Λάκη ο Μπάρμπας ...και απολύτως δικαιολογημένα, αφού ο Λάκης επιδεικνύει αρκετές επικοινωνιακές αρετές. Αν και δεν είναι ένα γατί εξημερωμένο, αφού δεν αφήνει να τον πλησιάσουν και δεν ανέχεται πολύ κοντά την ανθρώπινη παρουσία ...απολαμβάνει παρόλα αυτά τις ανέσεις και τις παροχές της αυλής καθώς και ότι άλλο του προσφέρεται εκεί μέσα. Εξακολουθεί φυσικά να ξεπορτίζει και να κάνει τις βόλτες του στο δάσος , να κυνηγά φίδια και σαύρες , να σκαρφαλώνει στους μαντρότοιχους και στα δέντρα ...Επιδεικνύει όμως παράλληλα και μια εξαιρετική για γάτο κοινωνικότητα, γιατί συνοδεύει κάθε φορά τον Μπάρμπα στις εξόδους του για αρκετά μέτρα μακρυά από το σπίτι και μέχρι το αυτοκίνητο ....και είναι πάλι εκεί έξω και τον περιμένει στην επιστροφή. Είναι καλή παρέα ο Λάκης , μια συντροφιά ξεχωριστή, ένας γάτος ευγενικός όπως λέει και ο Μπάρμπας που δεν απλώνει ποτέ τα νύχια του για να σου αρπάξει την τροφή που του δίνεις , παρά περιμένει την στιγμή που θα του δοθεί.

Γι΄αυτό και ένα βράδυ που γυρίσαμε κάπως αργά στο σπίτι έγινε ολόκληρη φασαρία , αφού δεν βρήκαμε το Λάκη να μας περιμένει και ακούγαμε ταυτόχρονα κάπου μέσα από τα δέντρα γατίσιες κραυγές ....Τρέξαμε με τον φακό μέσα στα χορτάρια για να εντοπίσουμε τον Λάκη , από φόβο μήπως τον έχει στριμώξει κανένας μεγαλύτερος αντίζηλος γάτος και του κάνει ζημιά ...πουθενά ο Λάκης. Ο Μπάρμπας κόντεψε να σκάσει από την στενοχώρια ...ο Λάκης μου τι να κάνει έλεγε συνέχεια , και μην το έχει πιάσει από τον λαιμό κανένας άλλος αρσενικός ...Τελικά , μετά από λίγη ώρα , εμφανίστηκε ο νυμφίος μέσα από το σκοτάδι και ήρθε κοντά μας σώος και αβλαβής. Σαν να μην έτρεχε τίποτε έκατσε δίπλα μας για να φάει τα κοψίδια που του είχαμε φέρει μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο από το καφενείο.

Απόδραση για τετραήμερο

Ήδη άρχισα να ετοιμάζομαι για αναχώρηση ...το πήρα απόφαση να φύγω έστω και μόνος μου για το χωριό. Η βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα ...μέχρι να στριμωχθούν μέσα από τα πιο απαραίτητα μέχρι εκείνα που τα κουβαλάς για την απίθανη περίπτωση να χρειαστούν. Αναφέρω ενδεικτικά :

1. Πρώτα απ΄όλα χαρτιά και μολύβια για να μην χάσω τον χρόνο μου μόνο χαζολογώντας από δω κι από κει, αλλά και γράφοντας κάτι...γιατί όταν γράφεις κάτι μένει στο τέλος.

2. Μετά, ένα με δύο βιβλία για διάβασμα πριν τον ύπνο ...αν και συνήθως ποτέ δεν καταφέρνω να διαβάσω στο χωριό. Βέβαια η ησυχία είναι απόλαυση ώρες ώρες ...κάποιες στιγμές δεν ακούγεται τίποτε εκτός από τα κελάιδισμα των πουλιών και τα τζιτζίκια.

3. Μερικές αλλαξιές και ένα μάλλινο σε περίπτωση που θα κάνει κρύο.

4. Την φωτογραφική μου για να τραβήξω βίντεο και φωτογραφίες σε ότι ενδιαφέρον συναντήσω.

5. Τρόφιμα και ότι άλλο είναι χρειαζούμενο για λίγες μέρες ...αφού πάντα χρειάζεται να υπάρχει κάτι στο σπίτι σε περίπτωση ανάγκης ( δεν είναι εύκολο να τρέχεις στην Κόνιστα κάθε τρεις και λίγο).

6. Κάποια δωράκια για τους φίλους σε περίπτωση που πάμε για επίσκεψη...που θα πάω δηλαδή , αλλά όχι με άδεια χέρια.

7. Λοιπά περιττά και εντελώς ανώφελα που δεν μπορώ να απαριθμήσω τώρα.

8. Καπνό, χαρτάκια , φιλτράκια , αναπτήρες , καπνοσύριγγες, πούρα ...κλπ .(..για να καπνίζεις όσο θέλεις και όπου θέλεις) καθώς και κλειδιά (κυρίως αυτά γιατί πέφτει λίγο δύσκολο να ξαναγυρίσεις πίσω να τα πάρεις...)

Τώρα ...αν ξεχνάω και κάτι αγαπητοί μου αναγνώστες ...υπάρχει και η Κόνιτσα που έχει απ΄όλα. Καλές διακοπές και σε σας ...

Μια φορά και έναν καιρό και στην Μόλιστα γαϊδούρια

Tovariš, originally uploaded by Iwano.

Πάνε αρκετά χρόνια ...πρέπει να ήταν από τις πρώτες μας φορές που είχα επισκεφθεί το χωριό...αφού θυμάμαι την γειτόνισσα την Αρετή να βγάζει τον γαϊδάρο , έναν πολύ συμπαθητικό όνο, βόλτα για να πάει στο χωράφι ή για να μαζέψει κλαδί για τις κατσίκες.
Θυμάμαι και κάτι φωτογραφίες που έβγαλα εγώ και ο αδερφός μου πάνω στο δύσμοιρο το ζώο ..αν και καθόταν ευγενικά και καρτερικά και μας υπόμενε.
Στις επόμενες εξορμήσεις μας προς το χωριό δεν ξαναείδαμε τον γαίδαρο ...ψόφησε μας είπαν. Και αργότερα δεν ξαναείδαμε ούτε την Αρετή....είναι στην κόρη της γιατί την τρέχει στους γιατρούς ήταν η είδηση.
Πρώτα φεύγουν τα ζώα λοιπόν και μετά οι άνθρωποι. Κι είναι αυτό μια αδικία μεγάλη και άνιση ...γιατί εκείνα δεν έχουν το δικαίωμα της μετεγκατάστασης ούτε χαίρουν πάντα ιατρικής παρακολούθησης.
Αν και τον αγαπούσε αυτόν τον γάϊδαρο η Αρετή και είμαι σίγουρος ότι θα τον φρόντιζε καλύτερα από άνθρωπο.
Ας είναι καλά όπου και αν βρίσκεται ...

Όλα δύσκολα και ανάποδα

Όταν για πρώτη φορά διάβασα για τον νόμο του Μέρφυ μου φάνηκε αστείο. Ωραία πλάκα σκέφτηκα. Τελικά όμως , έχοντας υπόψη τις παραδοχές του στο κεφάλι μου διαπίστωσα ότι όχι μόνο επαληθεύεται ενίοτε , αλλά τείνει να επαληθεύεται διαρκώς. Δεν είναι τυχαίο ότι γράφτηκε από ανθρώπους των θετικών επιστημών , κι όχι της θρησκείας για παράδειγμα.
Τους τελευταίους μήνες τα πράγματα μας πάνε ανάποδα στην οικογένεια...γιατί αν χωρίσεις και χάσεις την δουλειά σου ταυτόχρονα π.χ. και λες από μέσα σου τι άλλο χειρότερο μπορεί να μου τύχει ...έ τότε θα σου τύχει. Κι έρχεται και σε χτυπά (χτύπα ξύλο) μια ασθένεια και αρχίζεις να τρέχεις από γιατρό σε γιατρό και από εξέταση σε εξέταση , κι όσο πιο πολλοί οι γιατροί άλλο τόσο και οι εξετάσεις.
Έτσι και με την Μόλιστα...εκεί που λέω ότι υπάχουν περιθώρια για να ανέβω , να που εμφανίζεται κάτι απρόοπτο και τα τινάζει όλα στον αέρα. Να πας ενάντια στον νόμο του Μέρφυ είναι κι αυτό ματαιοπονία. Θα υπομείνω λοιπόν καρτερικά και κάποια στιγμή , ποιός ξέρει , θα λυθούν τα μάγια και θα ανοίξει ο δρόμος για το χωριό.....Με τις υγείες μας λοιπον...

Υπομονή

Πρόσφατα πήγα και πάλι στο χωριό . Μια εβδομάδα μετά το Πάσχα. Το σπίτι δεν το βρήκα και σε τόσο καλή κατάσταση. Λόγω εργασιών στο διπλανό είχαν ξηλωθεί οι κάνουλες , ο πάνω όροφος είχε γεμίσει σκόνη και γενικά είχα πολλά να κάνω. Συγίρισα λίγο , μάζεψα ότι μπόρεσα και περιμένω τώρα πότε θα ξαναπάω με τον αδερφό μου για να κάνουμε και κάποιες επισκευές. Η στέγη της καλύβας αρχίζει να πάλι να μας δημιουργεί πρόβλημα...κάτι πρέπει να γίνει και για αυτό.
Τελικά όλα θέλουν φροντίδα και υπομονή και τίποτε δεν γίνεται από μόνο του σε κάθε περίπτωση. Υπολογίζω να οικονομήσω κανά 2 εβδομάδες άδεια το καλοκαίρι και σίγουρα θα την αφιερώσω στο χωριό αυτήν την φορά, αν και ιδιαίτερες παρέες δεν υπάρχουν, ελπίζω ότι όλο και κάποιος θα έρθει να με επισκεφθεί.
Πάντως πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν και ο ελεύθερος χρόνος πάντα λίγος.
Είναι καιρός τώρα που προσπαθώ να γράψω κάτι άρθρα για την περιοχή της Κόνιτσας στην Βικιπαίδεια. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση εδώ. Βέβαια είναι σε εμβρυακή μορφή ακόμα και σκοπεύω να τα εμπλουτίσω σιγά σιγά. Η πληροφορία αυτή ειναι και εύκολα εντοπίσιμη μέσα από το Google , αφου εμφανίζεται στις πρώτες γραμμές της αναζήτησης της σχετικής λέξης.
Δεν θέλω να υπερεκτιμήσω κάτι, απλώς βρήκα αυτόν τον τρόπο να συνεισφέρω. Ελπίζω πάντως να βρώ μιμητές και να γραφτούν περισσότερα άρθρα για τα χωριά της Κόνιτσας και των Μαστοροχωρίων. Η περιοχή θεωρώ ότι έχει άπειρες δυνατότητες , φτάνει να ξεκινήσει μια προσπάθεια σε άλλη βάση. Αν και πάλι πολλές φορές σκέπτομαι ότι προτιμώ να παραμείνει έτσι...στην ησυχία μας.

Πάει πολύς καιρός

Πάνε πολλές μέρες που έχω να ανέβω στο χωριό. Τα περιθώρια από την δουλειά είναι περιορισμένα και οι δυνατότητες για μετακινήσεις το ίδιο. Μου έλειψε η Μόλιστα , για να πω την αλήθεια....όπως μου λείπε κάθε φορά που έχω καιρώ να την επισκεφτώ ....είναι και το σπίτι που πρέπει να παρακολουθώ την κατάσταση που βρίσκεται, οι μικροσυντηρήσεις που χρειάζονται να γίνονται κάθε χρόνο ...να καθαρίσω τον κήπο και γενικά μια συνεχής κατάσταση απασχόλησης που δεν τελειώνει ποτέ. Έτσι γίνεται άλλωστε με τα σπίτια που δεν κατοικούνται μόνιμα και τα επισκεπτόμαστε μόνο για μερικές μέρες το χρόνο.
Φεύγει ο Χειμώνας όμως και η άνοιξη είναι κοντά. Πλησιάζουν και οι μέρες του Πάσχα και ο κόσμος θα τραβηχτεί προς τα πάνω για να ανοίξει τα σπίτια, ώστε όλα να είναι έτοιμα τις ημέρες των γιορτών.
Ο Μπάρμπας όλο και με ρωτά :
-Τι θα κάνεις ; Θα έρθεις καμιά βόλτα ...σου δίνω και ένα δεκάρικο για βενζίνη.
Θέλει να του πάω και μερικά μπουκάλια για να βάζει μέσα το κρασί και το τσίπουρο για να το προσφέρει ως δώρο στους επισκέπτες.
-Θα σου βάλω και σένα ένα μπουκάλι από το φετινό ....έγινε ένα κρασί , άλλο πράγμα....
Άιντε στην υγειά μας αδέρφια και καλή άνοιξη, με τα χρώματα να ανοίγουν όσο περνά και πλησιάζει ο καιρός.