Σύντροφοι συνμπογκεράδες και συντρόφισσες ...η κατάτμηση της ιδιοκτησίας σε έπακρον βαθμόν στα χωριά της Μολίστης οδήγησε εις την σταδιακήν της απαξίωση. Συνήθως το γεγονός αυτό , που φαίνεται ως μια αδυναμία τακτοποίησης κληρονομικών υποθέσεων, αντλεί την αιτία του περισσότερο από φυλογενετικούς παράγοντες. Προτιμώ να πέσει λέει ο άλλος, παρά να το φάει ο διπλανός μου, και κατά πάσα πιθανότητα κοντινός συγγενής.
Πολλά είναι τα σπίτια σε αυτήν την κατάσταση , που έτσι και αλλιώς δεν οδηγεί πουθενά. Το να κάνεις ζημία ή να στέκεσαι εμπόδιο απλώς και μόνον στην εξέλιξη των πραγμάτων, δεν αποτελεί μια δυστροπία αλλά και κύριο χαρακτηριστικό της βλακείας. Διότι το μόνον που ζητάς είναι να βλάψεις κάποιον χωρίς ταυτόχρονα να κερδίζεις τίποτε ο ίδιος. Και ως γνωστόν η βλακεία πέρα από επιβλαβής είναι και ανίκητη.
Στην περίπτωση μου μπορώ να θεωρήσω ότι έχω σταθεί τυχερός , αφού ο παππούς μου δεν είχε αδέρφια και έκανε μόνο ένα παιδί ( δεν πρόλαβε ο δόλιος να ξαναδεί την γυναίκα του ...αλλά αυτά θα τα εξιστορήσω κάποια στιγμή αναλυτικά) ...τον πατέρα μου. Έτσι το σπίτι δεν τεμαχίστηκε σε 42 μεράδια και αν και το βρήκαμε σε κακή κατάσταση ήταν κάτι δικό μας και δεν είχαμε πάρε δώσε με τα κληρονομικά.
Η μοίρα πολλών σπιτιών με κληρονομικές διαφορές είναι όπως αυτού στην φωτογραφία, που βρίσκεται σε κάποιο άλλο χωριό. Δεν αναφέρω φυσικά ποιό είναι , γιατί δεν γνωρίζω και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να μάθω. Οι συντηρήσεις και οι επισκευές αναντίρρητα κοστίζουν , τόσο σε χρήματα όσο και σε χρόνο (και ίσως και κάποιες σουβλιές στο στομάχι). Εν τούτοις όλα διορθώνονται αν θέλεις να παραμένεις για 20 ημέρες ετησίως στο βουνό και να κοιτάς που και που προς τον Γράμμο ή το Καμινίκ...να κάθεσαι κάτω από τον Πλάτανο και να ξεδίνεις στα κλαρίνα τον 15αύγουστο. Βέβαια , σου βγαίνει λίγο ακριβά σε σχέση με το να έκλεινες δωμάτιο σε κάποιον τουριστικό προορισμό, αλλά όπως είπε και ένας Κονιτσιώτης μια φορά : "Τη θέα την πληρώνεις...".
Αν προσθέσεις και τον ΕΝΦΙΑ που μας προέκυψε εσχάτως, τότε το πράγμα αρχίζει και χειροτερεύει.
Δεν είναι άλλωστε λόγοι οικονομικών υπολογισμών που είμαστε εκεί...για τις λίγες μέρες που είμαστε κάθε χρόνο.
Προκύπτει επομένως το ερώτημα - κρίσιμο κατά την ταπεινή μου γνώμη - ...γιατί είμαστε εκεί; Ή γιατί είμαστε εκεί ακόμα; Εξ΄όσων γνωρίζω κανένας από αυτούς που είμαστε εκεί πάνω - για να μην πω την έκφραση μεταξύ των συγχωριανών που είναι ανευ νοήματος- δεν απάντα μέχρι σήμερα σε αυτό το ερώτημα. Κι επειδή η απάντηση δεν είναι απλή ..θα προτιμούσα να επιχειρήσω αυτού του είδους την προσπάθεια σε ένα από τα επόμενα πόστ.
Τελειώνω με μια φράση ενός γνωστού μου από το χωριό, όπου σε συζήτηση - κοινωνική κριτική ή κουτσομπολιό - όπως θέλετε πείτε το ..μου είπε το εξής :
- Ποιοί ; Αυτοί ...είναι ερείπια!! Δεν είναι ούτε κοπριές , γιατί η κοπριά είναι κάτι χρήσιμο και μπορείς να την βάλεις στον κήπο σου. Ενώ τα ερείπια δεν είναι για τίποτε, παρά μόνον να φυλάγεσαι μην πέσουνε και σε πλακώσουν...
Τα συμπεράσματα αγαπητοί μου συμπλογκοσφαιρισταί δικά σας .....
Αναρτήσεις
