Μου αρέσουν οι παλιές φωτογραφίες. Αν και είναι αλήθεια ότι δεν βρήκα πολλές από την πλεύρα του πατέρα μου. Ελάχιστες ήταν αυτές , όπως μιας θείας μας από το Κάιρο μαζί με τον άντρα της , τότε που είχανε εκεί την επιχείρηση, κάτι μεταξύ καφέ Σαντάν και αναψυκτηρίου, με πελάτες προφανώς Εγγλέζους και όχι Αραπάδες.
Όλες αυτές τις βρήκα σε ένα ντενεκεδένιο κουτί, με γυαλιστέρα απέξω εγγλέζικα γράμματα, μάλλον από σοκολατάκια θα ήταν. Η θεία τις είχε αφήσει εκεί, από τον καιρό ακόμα που ζούσε στο σπίτι μας , γιατί το δικό τους ήταν υπό επισκευή και δεν κατοικούνταν. Είχε στείλει τότε γράμμα στον πατέρα μου και του είχε ζητήσει πληρεξούσιο προκειμένου να κάνει όλα τα απαραίτητα, γιατί κάτι άλλοι "συγγενείς" είχαν πάρει το σπίτι και το εκμεταλλεύονταν χωρίς καν να το συντηρούν...Και όπως είναι γνωστό , αν την γλυτώσεις από ξένο θα σου την φέρει ο δικός σου. Είναι αρχαιότατα τα παραδείγματα και προπατορικά τα αμαρτήματα. Και δεν χρειάζεται να φτάσουμε στον Κάιν και τον Άβελ ...
Πέραν όμως αυτών βρήκα και μια φωτογραφία της γιαγιάς μου κομμένη στην μέση. Αυτήν την είχε ο πατέρας μου στο γραφείο , γιατί την έχασε πολύ νωρίς...και αν και δεν μιλούσε ποτέ γι'αυτά τα θέματα, καταλάβαινα ότι είχε μια απέραντη στοργή και ευαισθησία για το πρόσωπο της γιαγιάς. Όμως γιατί ήταν κομμένη στην μέση η φωτογραφία με έναν τρόπο άτσαλο , σαν να την είχε κόψει κάποιος με το ψαλίδι ....Προφανώς γιατί υπήρχε και άλλο πρόσωπο που ήταν ο δεύτερος άντρας της , χωριανός κι αυτός , αλλά το σόι δεν τον είχε αποδεχτεί ποτέ κι ούτε τον είχε συγχωρέσει για τα παραστρατήματά του. Ήταν πολλά και χοντρά αυτά που έγιναν και πιο αποτρόπαιο το πως κατέληξε το πράγμα. Και ο νους δεν μπορούσε να τα αντέξει ...Γι 'αυτό και οι ευσεβείς πόθοι εκ των υστέρων υλοποιούνταν δια του ψαλιδίσματος.
Τέλος , αυτή που βλέπετε από πάνω , σώθηκε τελευταία στιγμή, καθώς ο μάστορας που έκανε το αρμολόγι στο διπλανό και ομόστεγο σπίτι (κοινώς αδερφομοίρι), δεν είχε την ελάχιστη πρόνοια να αφαιρέσει την φωτογραφία που βρίσκονταν ανάμεσα στις δύο πόρτες εισόδου. Ποτίστηκε λοιπόν με τσιμέντα, και χρειάστηκαν απανωτές επεξεργασίες και ειδικές παρεμβάσεις για να φτάσουμε έστω και σε αυτό το μέτριο αποτέλεσμα που βλέπετε.
Ο κύριος που εικονίζεται στην μέση είναι ο προππάπος μου, Αιγυπτιώτης Μολιστινός, με έδρα το Κάϊρο και επιχείρηση αρτοποϊίας. Εκατέρωθεν είναι τα δυό του αδέρφια. Ο ένας από τα αριστερά είναι αυτός που είχαν από κοινού την επιχείρηση και είχαν φτιάξει μαζί το σπίτι που έχουμε τώρα στην Μόλιστα. Ο άλλος, από τα δεξιά, ήταν ο μικρότερος αδερφός που είχε φύγει σχετικά νωρίς και είχε αναπτύξει επαγγελματική δραστηριότητα στην Κόνιτσα. Γενικώς ακολουθήσαν την παράδοση της Μόλιστας που τους ήθελε να γίνονται περισσότερο έμποροι παρά μαστόροι.
Το 1913, χρονιά που τραβήχτηκε η φωτογραφία, θα λογίζονταν ως ένας καλός χρόνος για τους προγόνους μου. Η Ήπειρος είχε ενταχθεί στο Ελληνικό Βασίλειο, ενώ οι ίδιοι είχαν αποπερατώσει το σπίτι τους στο χωριό με τα εμβάσματα που είχαν φέρει από την Αίγυπτο. Ήτανε μια στιγμή επιβεβαίωσης των κόπων τους και της φιλοπονίας τους. Η φάρα εδραιώνονταν και έβλεπε το μέλλον με αισιοδοξία.
Για το αν οι ελπίδες και οι προσμονές τους επιβεβαιώθηκαν δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε. Θα επανέλθω κάποια στιγμή με περισσότερες λεπτομέρειες. Ελπίζω τουλάχιστον.
Αναρτήσεις
