Αναμνήσεις και βλέψεις.

Αύριο είναι δύο μήνες από τότε που δημοσίευσα το τελευταίο μου ποστ σχετικά με την Μόλιστα. Οι δικαιολογίες που μπορώ να επικαλεστώ είναι πολλές και διάφορες. Ότι έλειπα ταξίδι , ότι δεν πρόλαβα γιατί είχα πολλές δουλειές, ότι είχα φιλοξενούμενους και ασχολήθηκα μαζί τους, ότι δεν έκανε πολύ ζέστη ...κλπ, κλπ, κλπ,...Η λόγος όμως ο πραγματικός  είναι ότι όλο αυτό το διάστημα και μετά από την επιστροφή μου από το ταξίδι μου στην Σλοβακία δεν κατάφερα να επισκεφτώ το χωριό. Κι είναι αυτή η επαφή που φέρνει κάθε φορά μια αφορμή για σκέψη και την  ανάγκη κάποιες  φορές να την κάνω κείμενο. 

Ο χρόνος περνά γρήγορα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι, τότε που δεν μιλούσα ακόμα ελληνικά να προσπαθώ να κατανοήσω έναν καινούργιο κόσμο που βρέθηκε ξαφικά γύρω μου. Με τους πρώτους μήνες στο σχολείο να μην καταλαβαίνω γρι μέσα στην τάξη απ'αυτήν την παράξενη γλώσσα που έμελλε να γίνει η μητρική μου στην θέση της μητρικής μου. 

Έτσι, κι όταν αργότερα βρέθηκα, μεγάλος πια , για πρώτη φορά στην Μόλιστα, θυμάμαι το ξάφνιασμα  που ένιωσα από την πρώτη εκείνη επαφή και πόσο άβολα είχα νιώσει για τον τόπο καταγωγής μου. Και είχα τότε κλειδωθεί στο δωμάτιό μου διαβάζοντας ένα βιβλίο με σκέψεις του Κάφκα, αφού ο ήχος του κλαρίνου και το πανηγύρι που γινόταν εκείνη την ώρα επάνω στην πλατεία μου φαινόταν τόσο ανυπόφορα. Μάταια ο πατέρας μου προσπάθησε να με πείσει να  τον  ακολουθήσω στην παρέα του ....Ήμουν αποφασισμένος να περάσω το απόγευμα διαβάζοντας τις θανατερές σκέψεις του συγγραφέα της Δίκης. 

Μόνον μετά από κάποια χρόνια άρχισα να ενδιαφέρομαι για την ζωή του χωριού, τις συνήθειες των ανθρώπων, τις καθημερινές τους ασχολίες, τον τρόπο που επικοινωνούσαν μεταξύ τους κλπ. Όλη αυτή η ενασχόληση με έφερε στην συνέχεια πιο κοντά και στον τρόπο που γλεντούσαν, τις μουσικές τους ιδιαιτερότητες, τους χορούς όπως αυτά βέβαια δένονταν με τις θρησκευτικές παραδόσεις, τους ψαλμούς, την ανάγκη για αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων που ζούνε σε απομονωμένες περιοχές ...αλλά και τις μικρότερες γιορτές όπως είναι τα ονόματα (έτσι λέμε τις ονομαστικές γιορτές εκει πάνω) όπου ανταλλάσονταν ευχές ανάμεσα από καφέ και τσίπουρο. 

Κι όλος  αυτός ο αργός κύκλος με την μονοτονία του και τις τελετουργικές του επαναλήψεις, δεν είναι παρά μια αναπαράσταση της κυκλικής λειτουργίας του χρόνου, νότες μιας παρτιτουράς που κρατά εδώ και χιλιάδες χρόνια..μιας μελωδίας που μας έχει γίνει πολύ οικεία και που αρνούμαστε να την αποχωριστούμε.

Φέτος δεν τα κατάφερα  να βρεθώ στην Μόλιστα μέσα στις γιορτές του δεκαπενταύγουστου. Δεν είχα το χρόνο, αλλά ούτε και την διάθεση. Για καλή μου τύχη όμως βρίσκονται τώρα εκεί πολύ κοντινοί μου άνθρωποι και τους εύχομαι να περάσουν καλά τις λίγες μέρες που θα κάτσουν στο βουνό.

Για τους Μολιστινούς δεν έχω πολλά να πω αυτές τις μέρες. Ξέρουν οι ίδιοι ότι δεν πρόκειται να είναι κολακευτικά, ούτε ευχάριστα αυτά που θ'ακούσουν. Την άποψή μου την έχω εκφράσει ευθέως και στους ίδιους και δεν έχει αλλάξει, κι ούτε πρόκειται εφόσον οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες παραμένουν ίδιες.

Θα είμαι στο χωριό κάποιες μέρες του Σεπτέμβρη  και πιθανότατα  και στα τσίπουρα που είναι του Αγίου Δημητρίου. Αυτές οι  μέρες είναι οι καλύτερες στο χωριό γιατί είμαστε απαλλαγμένοι από τον θόρυβο και την χλαλοή του Αυγούστου.

Τέτοιες μέρες όμως  ο κόσμος γλεντά και απολαμβάνει την δροσιά του βουνού στα μέρη μας, κάτω από τον  πλάτανο και  με τον ήχο   ενός μοιρολογιού, παιγμένου με μαεστρία απο την κομπανία του Κώστα Χαλκιά από την Βούρμπιανη. Σας το αφιερώνω: