. ΜΟΛΙΣΤΑ: 03/01/2010 - 04/01/2010

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Η επιστροφή



Χτές το είδα σε όνειρο...Είχαμε επιστρέψει λέει στο χωριό για μόνιμα. Οι ζωή στις πόλεις είχε γίνει ανυπόφορη. Κάθε τρεις και λίγο γινότανε κάτι αποτρόπαιο...Οι διακοπές στο ρεύμα και το νερό ήταν καθημερινές ενώ οι τιμές της ενέργειας είχαν φτάσει στα ύψη...(για οικονομία είχαμε θέρμανση μόνο για λίγες ώρες της ημέρας). 

Οι τιμές των τροφίμων από την άλλη είχαν γίνει απρόσιτες. Στην αγορά εμφανίστηκαν διάφορα υποκατάστατα τροφών - πολλοί ισχυρίζονταν ότι ήταν μεταλλαγμένα τρόφιμα που με την σειρά τους δημιουργούσαν μεταλλάξεις στην κυταρρική δομή του οργανισμού. Άκουστηκε επιπλέον ότι σε κάποιες γειτονιές παρουσιάστηκαν μέχρι γενετικές ανωμαλίες  σε ανθρπώπους  που είχαν υποστεί τέτοιες μεταλλάξεις ...

Η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την απομόνωσή τους στις παρυφές των πόλεων, μέσα σε κάτι τεράστιες γυάλινες κατασκευές  για να μπορούν να επιτηρούνται και να βρίσκονται σε ορατή θέα. Κοινωνικοί λειτουργοί - Θηριοδαμαστές τους επισκέπτονταν για  να τους παρέχουν συμβουλές δίαιτας. Όλα έδειχναν και πάλι ότι ελέγχονταν...κι έτσι οι ιθαγενείς μπορούσαν να επιστρέψουν στις διασκεδάσεις τους  και να καταναλώνουν άφοβα την δεύτερη γενιά των βιολογικών - μεταλλαγμένων τροφών , που αποδεδειγμένα δεν προκαλούσαν μεταλλάξεις σύμφωνα με τις έρευνες που είχαν παραγγείλει οι εταιρείες παραγωγής.

   Κάποιοι όμως επέμεναν ότι η οριστική μέρα της κρίσης δεν είχε έρθει ακόμα. Κι ότι τελοσπάντων δεν είχανε κριθεί  οι κρινόμενοι. Οι Κρίνοντες δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Μέσα στην αναμπωμπούλα που επικράτησε τα τελευταία 77 χρόνια , ο πληθυσμός της χώρας είχε μειωθεί κατά 65% , ενώ η αναπαλαίωση παπουτσιών και ρούχων είχε καταστεί μια επικερδής βιομηχανία. Πρώτες ύλες δεν υπήρχαν ...Έπρεπε όλα να ανακυκλώνονται , εκτός από τα προϊόντα στην βιομηχανία τροφίμων που ελέγχονταν από τους Κρίνοντες.

Στην αρχή η ζωή στο χωριό ήταν απρόβλεπτα ωραία....Περνούσαμε την ημέρα μας απασχολούμενοι στα κηπάρια ...Την άνοιξη έπρεπε να προετοιμάσουμε τους κήπους για να φυτέψουμε τα λαχανικά μας. Είχαμε φυλαγμένα και κάτι σπόρια παλιά από καλαμπόκι για να τα σπείρουμε στα κρυφά , γιατί το Συμβούλιο των Κρινόντων είχε  καθορίσει με αυστηρότητα τους σπόρους και τα λιπάσματα που επιτρέπονταν...Οι παραβάτες τιμωρούνταν με απαγχονισμό προς παραδειγματισμό. Κάποιον τον είχαν κρεμάσει από μια καρυδιά στο διπλανό χωριό και το κουφάρι του έστεκε εκεί μισοφαγωμένο από τα όρνεα πάνω από 2 μήνες. Στο τέλος είχε απομείνει μόνο ο σκελετός , αλλά και αυτόν δεν έλεγαν να τον αποκαθηλώσουν....Όμως εμείς είχαμε τον τρόπο μας και σπέρναμε στα κρυφά. Η απομόνωση του χωριού ήταν σωτήρια. 

Με τον τρόπο αυτόν και με κάτι ζώα που βάλαμε (λίγα κατσίκια και κανά δυό προβατίνες) εξασφαλίζαμε τα απαραίτητα για την διατροφή μας. Όσο για το σιτάρι , είχαμε προμηθευτεί για όλον το χειμώνα από ένα γνωστό μας παραγωγό που καλλιεργούσε κι αυτός παράνομα  βιολογικά μη  μεταλλαγμένους σπόρους. 

Όσο για θέρμανση ..εκεί ήταν που δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Είχαμε το δάσος ολόκληρο μπροστά στα πόδια μας. Όρεξη να είχες να κόβεις ....με την διαφορά πως για κάθε δέντρο έκοβες πριν τον χειμώνα  έπρεπε να φυτέψεις τα διπλά στην άνοιξη. Έξαλλου προτιμώνταν τα σχεδόν πεσμένα ή γερασμένα δέντρα. Είχαμε πάντα συνείδηση του πράγματος ότι η ξύλευση θα έπρεπε να είναι βιώσιμη...Οι ντόπιοι είχαν συνασπιστεί γύρω από έναν δασικό συναιτερισμό, έκοβαν κάποια δέντρα που τους ήταν απαραίτητα και πουλούσαν και ένα μέρος της ξυλείας για να καλύπτουν διάφορα έξοδα και  για να συντηρούν τις αναγκαίες  υποδομές.

Μια μέρα έφτασαν ειδήσεις από τις πόλεις για Κανιβαλισμό και κάτι νέες παγανιστικές τελετές με ανθρωποθυσίες. Όλοι πιστεύαν ότι αυτό δεν ήταν παρά μια διέξοδος στην πείνα γιατί τα τρόφιμα στις πόλεις ήταν ελάχιστα και μόνον τα στελέχη των 2 μεγάλων κομμάτων μπορούσαν να παρακάμψουν το επίσημο δίκτυο διανομής. Η επίσημη προπαγάνδα διαλαλούσε ότι η πείνα είναι για όλους και ότι επιτέλους η συνταγματική επιταγή της ισότητας πραγματώνονταν αφού όλοι οι διαφορετικοί γινόμασταν  το ίδιο.

Κάποιοι πάλι είχαν υιοθετήσει  στις συναλλαγές τους ως επίσημη γλώσσα την Εσπεράντο και είχαν κάτι περίεργες διασυνδέσεις με κινέζους Εσπεραντιστές εμπόρους ρυζιού και σόγιας. Άλλωστε οι Κινέζοι από χρόνια ελέγχαν τα λιμάνια της χώρας..

Η χώρα είχε αποβιομηχανιστεί πλήρως ....Ήταν ένα πισωγύρισμα από τα συνηθισμένα που η ανθρωπότητα είχε ξαναζήσει στο παρελθόν.  Μόνο που ο Μεσαίωνας φαντάζε παιχνιδάκι μπροστά σε αυτό που ζούσαμε εμείς.

  Κάποιοι επιχειρούσαν να ξεφύγουν προς την Αφρική , που θεωρούνταν πλούσια περιοχή με πολλά αποθέματα τροφίμων, αλλά τα πλοία είχαν σταματήσει τα δρομολόγια , ενώ μερικοί απελπισμένοι επιχείρησαν τον διάπλου της Μεσογείου πάνω σε μονόξυλα. Μήνες μετά στα παράλια της Αττικής και της Πελοπονήσσου άρχισαν να ξεβράζονται πτώματα.

Κάποιοι πλέον το είχαν πάρει απόφαση και άρχισαν να κατασκευάζουν εργαλεία απ' ότι υλικά έβρισκαν.  Ξηλώνοντας ανταλλακτικά από παρατημένα αυτοκίνητα και χρησιμοποιώντας διάφορες πατέντες, κατασκεύαζαν τα απαραίτητα σκεύη και μαραφέτια για τις κάθε λογής ανάγκες.

Τέλος οι εφημερίδες είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν, ενώ τα νέα μαθαίνονταν από στόμα σε στόμα. Περνούσαν πάλι και κάτι τελάληδες. Ένας  μάλιστα με στεντόρεια φωνή μας είχε ξεκουφάνει.

   - Η Ελλάδα αποπέμφθηκε από την Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορίααααααα...φώναζε

Η ανυπόφορα δυνατή φωνή του με ξύπνησε από τον εφιάλτη...η τηλεόραση  που είχε μείνει ανοιχτή  έπαιζε τις δηλώσεις του Αρχικυβερνήτη για το πετυχήμενο τελικά δανεισμό της χώρας από τις αγορές ...



   

   

  





  

 





google analytics