Σκεπτικιμός

Δεν είναι και πολλά που μπορεί να πει πια κανείς για την Μόλιστα. Οι πέτρες όμως στέκουν εκεί και θέλουν να μας πουν μιαν ιστορία. Κάτι πρέπει να γίνει γι΄αυτό. Πώς όμως να σωθεί η συλλογική μνήμη, όταν η καθημερινότητα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Νέοι άνθρωποι που έρχονται και οι νεότεροι δεν έχουν ούτε τις εμπειρίες ούτε τις ανησυχίες των παλαιών. Η ερημιά μαρτυρά την εγκατάλειψη της περιοχής από τους αρμοδίους ...όμως και η τουριστική ανάπτυξη όπως την βλέπεις δίπλα και παραπέρα σε άλλες περιοχές σε βάζει σε σκέψεις. Ποιό θα είναι το μέλλον των χωριών μας?

Δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτην την ερώτηση ...ότι είναι και το παρόν τους θα μπορούσε να πει κανείς. Έχουμε να περιμένουμε τίποτε καλύτερο ...μια λύση έξωθεν?

Είναι οι λύσεις από έξωθεν ο Μολιστινός "τρόπος"? Μάλλον όχι.

Για όσους μείναμε και αγαπάμε αυτόν τον τόπο η λύση μάλλον βρίσκεται στην δική τους την προσπάθεια και μαρτυρία. Μόνο μέσα από αυτή θα προκύψει κάτι καλό για την Μόλιστα.....Και ο τρόπος των παλιών Μολιστινών (κι από τα τρία τα χωριά) ήταν ο δρόμος της ξενιτιάς , της δημιουργίας και της προσφοράς. Κάπως παράξενα δεν ακούγονται αυτά σήμερα?

Μόνο κηδείες .....

Χρόνια τώρα στην Μόλιστα χορτάσαμε μνημόσυνα και κηδείες. Από τότε που σκόρπισε πληθυσμός στους πέντε ορίζοντες , δεν υπάρχουν χαρμόσυνα στην εκκλησιαστική ζωή της Μόλιστας. Σπάνια να δείς καμία βάφτιση ή γάμο (μάλιστα πέρυσι έγινε ένας γάμος και ήταν και όμορφα και ο πατέρας του παιδιού Μολιστινός ήταν...). Όμως αυτά είπαμε σπάνια είναι και όλο και αραιότερα.
Αντίθετα από μνημόσυνα και κηδείες πήξαμε ...χορτάσαμε να βλέπουμε νεκροφόρες να μεταφέρουν Μολιστινούς από τους πέντε ορίζοντες στην Αγία Παρασκευή. Και πάλι αυτήν την επιθυμία να επιστρέψει κάποιος έστω και νεκρός σε έναν τόπο μου είναι δύσκολο να την καταλάβω. Υπάρχει κάτι αταβιστικό πίσω απ΄όλα αυτά. Όπως οι ελέφαντες που περπατάνε μίλια για να επιστρέψουνε στον τόπο που θα πεθάνουν.
Ποιός ξέρει πάλι? ίσως υποκρύπτονται δοξασίες περί "αυτοχθονίας"(πώς να το πει κανείς), ότι δηλαδή οι άνθρωποι γεννήθηκαν από αυτή τη γη και σε αυτή τη γη πρέπει να γυρίσουν...ως ένα χρέος στο χώμα που μας έθρεψε....

Συνομιλία με τον Μπάρμπα

Εχθές το βράδυ τον πήρα για να μάθω νέα απ΄το χωριό. Μπάρμπας είναι γειά , αλλά και τρόπος του λέγειν γιατί δεν είμαστε κοντινοί συγγενείς. Υπάρχει μια μακρινή συγγένεια από την μητριαρχική πλευρά μας απο το Γανναδιό. Τα νέα είναι τα ίδια περίπου κάθε φορά ...ποιός εμφανίστηκε να φέρει τσιγάρα και εφημερίδες, πώς τα περάσαμε στην Κόνιστα κάθε Πέμπτη που πάει το λεωφορείο, τι καιρό έκανε αυτές τις μέρες αν και χθές το γύρισε σε χιονάκι (....τούφες τούφες έπεφτε το χιόνι το βραδάκι αλλά όχι πάνω από μισύ ώρα και το έλιωσε αμέσως)....και μετά ρωτάει τι κάνω εγώ ...αν κλαίει καμία ....αν θα μαζέψουμε φέτος τα κεράσια από το κτήμα του (ράντς το αποκαλεί ). Κλαίει καμία εκεί ...μου κάνει πάλι και μετά αρχίζουμε την πολιτική κουβέντα , ποιοί είπανε τι , πως είναι η κατάσταση στο Κόσσοβο και ποια είναι η εκτίμησή του για το μέλλον της περιοχής και άλλα πολλά ....Ωραίος είναι ο Μπάρμπας κι ας είναι μόνος του εκεί πάνω . Καθισμένος δίπλα στη σόμπα αναπολεί τις τρέλλες της νιότης του και νοσταλγεί την οικογένειά του...........

Κάτι τρέχει τελευταία στα Μαστοροχώρια

Παρακολουθώντας τυχαία και ψάχνοντας σε μηχανές αναζήτησης έπεσα πάνω σε πρόσωπα φιλικά και γνώριμα. Η αλήθεια είναι ότι κάτι κινείται τελευταία στα Μαστοροχώρια και στην ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας.
Αξίζει ιδιαίτερης προσοχής το μπλογκ του Συλλόγου Νέων Μαστοροχωρίων , αλλά και αυτό της Κοινότητας Φούρκας που χαρακτηρίζεται σχεδόν επαγγελματικό. Επίσης αξίζει προσοχής ο ιστότοπος της Δροσοπηγής που έχει τύχει χαρακτηριστικής επιμέλειας και φροντίδας ... Θα περιμένω τα σχόλια και τα μηνύματά σας...